در يکى از جنگها، عده اى را اسير کردند و نزد شاه آوردند. شاه فرمان داد تا يکى از اسيران را اعدام کنند.

اسير که از زندگى نااميد شده بود، خشمگين شد و شاه را مورد سرزنش و دشنام خود قرار داد که گفته اند:

«هر که دست از جان بشويد، هر چه در دل دارد بگويد.»

وقت ضرورت چو نماند گريز ** دست بگيرد سر شمشير تيز 

شاه از وزيران حاضر پرسيد: «اين اسير چه مى گويد؟» يکى از وزيران پاکنهاد گفت :

اين آيه را مى خواند: «والغيظ و العافين عن الناس»؛ پرهيزکاران آنان هستند

که هنگام خشم ، خشم خود را فرو برند و لغزش مردم را عفو کنند و آنها را ببخشند.

(آل عمران / 431) شاه با شنيدن اين آيه ، به آن اسير رحم کرد و او را بخشيد،

ولى يکى از وزيرانى که مخالف او بود (و سرشتى ناپاک داشت ) نزد شاه گفت:

«نبايد دولتمردانى چون ما نزد تو سخن دروغ بگويند. آن اسير به شاه دشنام داد

و او را به باد سرزنش و بدگويى گرفت . شاه از سخن آن وزير زشتخوى خشمگين شد و گفت :

دروغ آن وزير براى من پسنديده تر از راستگويى تو بود، زيرا دروغ او از روى مصلحت بود،

و تو از باطن پليدت برخاست . چنانکه خردمندان گفته اند: ((دروغ مصلحت آميز به ز راست فتنه انگيز))

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: